: انسان بر اساس طبيعت و سرشت خود ، خواستار عزت ، محبوبيت ، سعادت و خوشبختي است ، ليکن اگر راهنماي مطمئني چون عقل و شرع نداشته باشد ، دچار سردرگمي مي شود و به بيراهه مي افتد و گمراه مي گردد ، چرا که شيطان و هواهاي نفساني بويژه نفس اماره راههاي ديگري به او نشان مي دهند و وانمود مي کنند که سعادت و عزت و محبوبيت در کسب و جمع مال است ، در نتيجه به دام شيطان مي افتد و رهائي اش از آن دام بعيد به نظر مي رسد.
بدون ترديد اگر انسان از وحي و حاملان آن که اهل بيت عصمت (ع) هستند کمک بگيرد يه راه راست هدايت مي شود و به خواسته ها و آرزوهاي شرعي خود مي رسد خداوند سبحان راههاي رسيدن به عزت را معين کرده و به وسيله پيامبر اکرم (ص) و اوصياي گرامي اش به مردم ابلاغ فرموده ، در حديثي قدسي خداوند خطاب به موساي کليم (ع) فرموده است : اي موسي من عزت را در بندگي و اطاعت خود قرار داده ام و مردم عزت را در معصيت و نافرماني من مي جويند پس کي آن را مي يابند! ( هرگز آن را نمي يابند).
عزت انبياء و اوصيا و اولياي الهي ، در طول تاريخ بشر ، ريشه در بندگي خدا دارد و هر چه عبوديت و بندگي و سرسپردگي در برابر خدا بيشتر باشد ، دايره عزت وسيعتر و گسترده تر مي شود ، ( آنان که منکرند بگو روبرو کنند!) هر کس در اين حقيقت محسوس و ملموس شک دارد به نمونه هاي آشکار آن بنگرد.
پيامبران الهي بويژه پيامبر اسلام (ص) و ائمه اطهار و اولاد طاهرين آنها و علماي عاملين و عرفاي کملّين و شهداي واصلين نمونه هاي بارز اين عزت و محبوبيت مي باشند البته عزت دنيوي آنان براي محسوس و مشهود است و عزت اخرويشان بسي فراتر است چون خداوند آن را چنين توصيف کرده و فرموده است : براي بندگان شايسته ام چيزهايي در آخرت (بهشت) مهيا کرده ام که نه چشمي ديده و نه گوشي شنيده و نه به قلب بشري خطور کرده است.
لازم به ذکر است که براي رسيدن به عزت فردي بهترين راه همين بندگي و طاعت است اما تواضع هم که در بطن عبوديت است نقش بسزايي در محبوبيت و عزت فردي دارد و مفاد روايات فراواني است که تواضع در برابر خدا و خلق خدا و موجب عزت و رفعت است پيامبر (ص) فرمود : هر کس در برابر خدا و براي خدا تواضع کند خدا به او رفعت درجه و مقام مي دهد
اسلام را بايد هم ديني به شمار آورد که حضرت محمد (ص) پيام آن بود، وهم نوعي روش زندگي که توانست اقوام مختلف از نژاد هاي گوناگون را گرد هم آورد و برابري و تساوي بين آنها بر قرار سازد. وحدت فرهنگي مورد نظر و پيشبرده اسلام، ضرورتا قلمرو و خلاقيت هنري را در بر گرفت. هنر اسلامي با تأکيد بر نيروهاي خلاقه ممالک مفتوحه در جاي خود يک کل جديد از اين منابع گوناگون فراهم ساخت که مباني آن مستقيما و بلافاصل روشن و بديهي نبوده هنر اسلامي از سنن باستاني خاور نزديک از ايران از جهان فرهنگ هندي و رومي از تمدن بيزانس از آسياي مرکزي و سنن هندي و بالاخره از جريانهاي منطقه اي و مردمم در بخشهاي مختلف امپراتوري اسلامي، تاثير پذيرفت. هنر اسلامي را مي بايست قبل از همه از عصر فتوحات اعراب و نيمه دوم قرن اول هجري مشخص کرد. (شروع اين دوره مي بايست در سال 661 م يعني تاريخ انتقال خلافت اموي به دمشق در سوريه سابق بيزانس دانست) تداوم هنر اسلامي به رغم ادوار افول و رکود تاکنون ادامه يافته است .
هياتهاي اکتشافي به ويژه از اوايل قرن بيستم، شکافهاي شناخت مارا از آثار هنر اسلامي پر کردند. انواع مختلف اين آثار هنري از طريق پژوهش کامل شناخته شدند و پرده از روي اساليب فني آنها به يکسو نهاده شد.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
